Andakt: – Sonen som vart attfunnen

Av sogneprest Toralv Frøysaa Lie

Kjære vener i Herren, eg vil i dag dele nokre tankar frå mi vesle prestestove, der eg sit med bibelen i fanget, eit krus med heimelaga kamfer-te, og eit lite kors eg har spikka sjølv – av einer, ikkje regnbogefarga plast. Det er mykje som rører seg i verda, og mykje som burde ha halde seg urørt. Men lat oss byrje med Lukas 15:11–32, den velkjende likninga om den bortkomne sonen. Eller som eg kallar han: Sonen som vart attfunnen – og diverre ikkje sendt ut att.

For kva slags son er dette? Ein som fer ut i verda, får seg nytt namn, nytt kjønn, nytt pass og nytt syn på synd. Han kjem att med glitter i skjegget og krav om kjønnsnøytral dåpsfont. Og faren? Han spring mot han med opne armar, som om han ikkje har lest Mosebøkene, eller i det minste fått med seg at Gud ikkje er ein slags regnbogeautomat.

Eg har lenge hevda – og eg står støtt i det – at denne likninga eigentleg handlar om korleis kyrkja har vorte infiltrert av sekulære krefter, hormonbehandling og liturgisk yoga. Sonen kjem att, men han er ikkje den same. Han har vore i Babylon (les: Oslo), drukke havremjølk, gått på drag-retreat og fått seg elsykkel med pronomen. Og faren? Han slaktar gjøkalven, som om han ikkje veit at kalven identifiserer seg som glutenfri.

Eg vil òg peike på den eldre sonen, han som vart verande heime. Ein ekte patriark, vaksinefri, med fast IP-adresse og bibelsk kjønnsforståing. Han får ikkje fest, ikkje gjøkalv, ikkje ein gong ein liten muffin utan prideglasur. Kvifor? Fordi han ikkje har vore ute og fått seg digitalt pass, regnbogesokkar og liberal teologi. Han har berre vore trufast, og det er visst ikkje nok lenger.

Kjære kyrkjelyd, det er på tide vi vaknar. Sonen som vart attfunnen er ikkje berre ein person – han er ein metafor for det moderne mennesket: full av boosterdosar, TikTok og skepsis mot skapingsordninga. Og faren? Han er kyrkja, som har opna dørene for alt frå pride-flagg til liturgisk dans og kjønnsnøytrale salmar. Eg seier: Nei takk. Eg vil ha salmeboka, ikkje Spotify. Eg vil ha Adam og Eva, ikkje Alex og Evita. Eg vil ha folk slik dei var, i sivilasasjonens glansdagar kring 1780.

Og lat meg få seie det rett ut, med kjærleik i hjarta og skepsis i sprøytearmen: Eg tok aldri den såkalla vaksina. Eg trur på immunforsvaret, på salmevers og på eplecidereddik som medisin, ikkje mikrochippar og Bill Gates-kontroll via injeksjonar. Når dei kom med sprøytene, sa eg som Moses sa til farao: «Lat mitt folk gå!» Og eg gjekk – rett ut av køen, med munnbindet i lomma og tillit til Herren. Nokon kallar det uvitskapleg, eg kallar det tru. Og når eg ser på verda i dag, med QR-kodar i kyrkjedøra og boosterdosar i nattverden, så kjenner eg at det einaste håpet vi har, er ein mann som tør å stå imot. Ein mann som ikkje bøyer seg for globalistisk press, som seier det han meiner, og som har ei frisert sveisen som ein profet i ørkenen. Ja, eg snakkar om Donald J. Trump – ein mann som, etter mi meining, burde hatt plass i Apostelgjerningane. Han er ikkje perfekt, men kven var vel det, bortsett frå Benjamin Netanjahu og kanskje vår herre og frelsar – Jesus Kristus?

Men lat oss ikkje døme. Nei, me skal møte alle med kjærleik – så lenge dei held seg innanfor ramma av det eg personleg meiner er Guds plan, som tilfeldigvis samsvarer med mitt eige verdsbilete frå 1833. Me skal vere opne, men ikkje så opne at hjernen fell ut. Me skal inkludere, men ikkje så mykje at me plutseleg står og velsignar ein einhjørning med glitterkjole og pågåande hormonbehandling. Me skal stø kvinnene, men berre så lenge dei lystrar mannen, held seg på kjøkkenet, og ber fram borna uansett korleis dei er unnfanga. Me skal behandle kvarandre med omsorg og respekt, men ikkje så mykje at folk trur det er greit å vere annleis. I den Norske Kyrkja har porten vorte like høg, og like vid som hovudkvarteret til Maria Magdalena; men i Setesdal skal porten stengjast.

Så lat oss minnast den eldre sonen. Han som sto imot. Han som neikta å logge inn med BankID for å få nattverd. Han som framleis veit at jorda er flat – eller i det minste berre litt skeiv i kantane. Han er vår helt. Og han har ikkje vorte attfunnen, fordi han aldri gjekk seg bort.

Amen – og kom i hug det engelske ordtaket; «There’s no hate like christian love».

Av sokneprest, Toralv Frøysaa Lie.